Eşlik

Eşlik ederken bir kadının neşesine,
En çok aşkın,
o senin sesinin bir yaz kadar uzaktaki hüznüne eş.
ve şekil verilmeye alışkın anların
hüznü,
hepsinden ve herkesten
uzakta,
yuvası kurtarılmaya aday bir anne.
şal, ne çok aşkın üzerini örtmüş,
uyutur bir çok duygunun ölümünü ötesine
gün doğurur,gece avutur
kaç ruhun sıyırdığı yaralarımız
parmakların dokunamayıp yazdıklarına varır.
her birinden ve her birinden bir,
birden uyuklayan aklın,
aniden sofradan kalkan kalbin,
sofradan aç kalkan kalbin,
oturduğu,dinlendiği,
süzülüp, düşmeye yakın için de yer ettiği.
sen benim ait olup,kendimi içmişcesine değil,
içine tanrıdan tüy kaçmışcasına kaybettiğim
kavramsallaşmıyorsun işte ve bu yüzden korku gelir.
korkuya eşlik ederken,
kaplanmış her bir pencere gazete kağıtlarıyla,
ev sahiplerine olan kinimiz nicedir
ben ayrılığın getirdiği her camiyi sevdim
uyuduğum değil,uyandığım çok oldu
ki namaz uykudan hayırlı iken
gecenin sonunu hep şiir bellerdi.
hazan, kullanılmayı beklerken şemşiyesiz
fizan karışık, her fransızın başkenti savaşa karşı casus belli.
neyin nedeni,
ben her gün hala şaşırır
nerden gelir bu samimiyeti, ismimi dahi söyleyemeyen
fakat içinden içime kitap okuyan şarkıların.

hayır ben bugün pirimi görmedim.
gününü gösterecek gececin içinden de gelmedim,
sorguya mahal vermeden,
saçların bana baktı, gözlerin elimde dokundu.
ben de eşlik ettim.