Uykuluyum.
Çok uykuluyum ve kılcal damarlarını ifşa etmiş bir göz ile dünyaya bakıyorum; daha canlı ve daha renkli bir dünyaya gözlerimi, hemen şimdi, açmışım gibi. Sarhoşluk tadı veriyor hafiften, hiç tatmadığım halde, içimden bir ses buna benzediğini söylüyor. Ne idüğü belirsiz seslere güvenmemek lazım aslında, bu ses; gecelerimi bölen o uğursuz ses olabilir, hani, o güzelim uykunuzdan bir anda uyanmanıza sebebiyet veren türden. Bir gün o sesi bulacağım ve boğacağım. O zamana gelinceye kadar, kedilerin uykularına gıpta ile bakmak zorundayım.
Bindiğim dolmuşun kalkmasına beş veya on dakika var. Hafiften bir müzik çalıyor, unutulmaya yüz tutan radyoların birinde. Normalde az duyan kulaklarımın, uykudan dolayı, fazlasıyla açıldığını farkediyorum ve bu durum beni rahatsız ediyor. Tam zamanlı sağırlıklarımın yerini, bu yarı zamanlı çalışan aşırı hormonlu ses reseptörlerine teslim edeni arıyorum beynimin kıvrımlarında.
Kalabalıktan, kendimi bildim bileli, hazzetmem. Beni sinirlendirmek, ardından öfkelendirmek gibi kötü etkileri dışında, hiçbir iyi etkisiyle tanışma şerefine nail olamadım. İçinde bulunduğum fiziksel koşulların bu konuda yardımcı olacağını bir saniye bile düşünmüş olsaydım, ağza alınmayacak her türlü küfürü hediye paketi yapıp kendime yollardım. İdeal koşullarımda gözlediğim akışı bile beni oldukça yorarken, bu durumda hiç tahammül edilemez bir hal aldı. Yüzleri bulanıklaşıyor, en ufak hareketleri ardında hayaletleri serbest bırakıyor. Felak-Nas kokteylini içsem bir faydası olur mu?
Gözlerim kepenklerini indirmeyi düşünüyor, iki dakika kestirmek istiyorum. Yuvalarında fıldır fıldır dönerken gözlerim, parfüm kokuları beni teslim almaya başlıyor. Tatlı tatlı sıcak rüzgar üfleyen havalandırmanın da katkısıyla kendimden geçiyorum. Nergis aromalı zehirlere razı sarhoş bedenim, bastırılmış ruhumdan da çıt çıkmıyor. Modacılar, kalın camlı fısfıslı şişelere beni boğmaları yönünde emir veriyor.
Kapısı çalıyor evin; kapıya evin erkeği bakmalı diyorum, toplum tarafından dayatılmış ve varsayılan hale gelmiş ataerkil kafa yapımla. Kapının deliğinden bakıyorum, bulanık. Kendime ve kapıdaki belirsiz kişiye güvenerek açıyorum kapıyı. Komşu kızı. Elinde bir tepsi aşure, gülümseyerek bana uzatıyor. Milisaniyeler yetiyor düşünmeme; güzel olduğunu düşünerek harcıyorum, o kıymetli ve oldukça kısa saniyeleri. Tabakları aktardıktan sonra tepsiyi geri veriyorum, iyi akşamlar dilerken o gülümsüyor ve parlıyor loş sarı ışıkta yüzü. Ben yüzümü hissetmiyorum, gülümsediğimi umarak, nazikçe kapıyı kapatıyorum. Düşüncelerimi gözden geçirirken kafamın bir meclisi andırdığına eminim, çok da yakın bir meclisi. Kavgalardan, dövüşlerden ve bu ikisinin mimarı olan birbirini dinlememezlikten anlıyorum bunu.
Bir insanın güzel olup olmadığını değerlendirmemdeki mantığı çözmeye çalışıyorum. Tamamen estetik bir kaygı mı içimde varolan, yoksa psikolojik sapkınlıklarımdan biri daha mı? Kestiremiyorum; Gordion düğümünü çözemediğim gibi, körelmiş kavrama yetimle de ortadan ikiye bölemiyorum. Sanırım birkaç seans daha lazım; biraz Atarax, biraz Passiflora veya dolabımda durmasına rağmen adını bile hatırlamadığım antidepresan haplar da. Veya; salla hepsini, akıllı ol Cavid, sana kedilerle içli dışlı bir uyku lazım.
Ptsi Ara. 20, 2010 2:49 pm